Bu gün külək havalanıb deyəsən...

Pəncərə 

Büründü   pəncərə    göz yaşlarına,
Bir  qadın  çiynindən atdı  yükünü.
Açdı    ürəyini  boş  küçələrə , 
Pəncərə -pəncərə  tutdu  yükünü. 

Min həsrət  cücərdi  yağışın altda,
Cücərdi ,böyüdü  gecə  boyunca.
Bir pişik  bir  siçan  ovuna  çıxdı,
Yüyürdü , yıxıldı küçə boyunca.

Bir ac  köpək  kimi uladı külək,
Uladı o başa, bu başa  qaçdı.
Tutdu  ağacların qol -budağından,
Ayağı dolaça-dolaşa qaçdı.

Yiyəsiz  itlərin səsi  kəsildi,
Quşlar yuvasına  çəkildi , yatdı .
Pəncərə -pəncərə yıxıldı şəhər,
Pəncərə -pəncərə büküldü , yatdı.

Pəncərə-pəncərə yuyundu gecə ,
Pəncərə-pəncərə  duruldu qadın.
Pəncərə -pəncərə açıldı səhər,
Pəncərə -pəncərə yoruldu qadın.

Sizinlə  çox  savaşdım,
Dərə keçdim , dağ  aşdım,
Hamınızla  barışdım ,
Ağrılar  , ay  ağrılar.

Məni   hara  çəkdiniz,
Məni  dara  çəkdiniz,
Boğazıma  çökdünüz , 
Doğrular , ay  doğrular.

Məni  məndən aldınız, 
Dilə , dişə  saldınız ,
Qismətimi  çaldınız,
Oğrular , ay  oğrular.

Bu gün külək havalanıb deyəsən,

Bu ağacı qayçılayır səhərdən.
Həsrətini,nisgilini toplayıb
Yavaş-yavaş payız dönür səfərdən. 

Budaq -budaq küsüb gedir yarpaqlar,
Küsüb gedir,heyif çıxır ağacdan.
Külək -külək silkələnir budaqlar,
Xəzəl -xəzəl yağış yağır ağacdan.

Yarpaqlarla  halallaşır  bu ağac,
Bir bahar da başa vurur ömrünü.
Budağından qopub düşən xəzəllər
Dağa verir,daşa verir ömrünü.

Bir nağıl da sona çatır beləcə,
Hava şıltaq,səma bulud, torpaq ac.
Bir də haçan günəş doğar bu yerdə,
Bir də haçan yarpaqlayar bu ağac? 

XXX

Bir gecə də öz taxtından yıxıldı,
Bir səhər də taxta çıxdı təzədən.
Günəş doğdu,ay gizlətdi üzünü,
Bir ümid də şahə qalxdı təzədən.

Bir zülməti yola saldı ləpələr,
Dəniz yenə qaranlığın soyundu.
Göy üzündən işıq düşdü üstünə,
Yenə şəhər nur selində yuyundu.

Yarıpayız,yarıbahar ağaclar
Salamladı yuvasında quşları.
Yağış-yağış,külək-külək sevindi
Bu şəhərin divarları,daşları.

Bina-bina yuxusundan oyandı,
Addım-addım ayaq açdı küçələr.
Göyərçinlər sahil-sahil dağıldı,
Oğrun-oğrun dənə qaçdı sərçələr.

Budağından qopub düşən xəzəllər
Küçə-küçə küləklərlə  yarışdı.
Yeni günü salamladıq beləcə,
Payız bizə,biz payıza qarışdıq.

Şair Əlisəmid Kürə..

Alnının qırışlarında min ilin  ağrıları,
Baxışlarında min ilin təəssüfü var.
Arada gülümsəyirsən əzabların üzünə,
 Ancaq mən gülüşünün altından axan   göz yaşlarını yaxşı  görürəm,  şair.
 həsrətə təşnəsən deyə  gülümsədikcə  bir az da susuzlayırsan, 
Ciyərin yanır ayrılıqdan sarı.
Sən susadıqca təp-təzə Söz doğulur ayrılıq rəngdə.
Danışdıqca  bir az  da  böyüyürsən həqiqətin gözündə, 
Susduqca bir az da ...
Bilirəm ,nigaransan dünyadan,adamlardan, ağaclardan,ağaclara daş atan uşaqlardan,
Qar  altında dən axtaran quşlardan , qarışqalardan--
Hər şeydən, hər kəsdən nigaransan,
Elə özündən də ..
Əllərin cibindən , cibin sərçələrdən utananda göy  üzünə yağış ismarlayırsan  arada,
Bilirsən ki, səmada  bizə ən yaxın buludlardı, buludlar.
Sən kədəri qədəh -qədəh başına çəkdikcə hardasa bir ümidin üstünə qapqara kölgə düşür ,
Hər gün bir qədəh ümidsizləşirsən beləcə.
Hələ əzablara,həsrətə,tənhalığa qədəh -qədəh meydan oxumağını demirəm, 
Mən çox şeyi gizlədirəm səndən ,
Çox şeyi  demirəm , şair.
Eh, nöqtələr, suallar, nidalar!!

Təranə Dəmir.